حکایت ترسیم شام آخر داوینچی

لئوناردو داوینچی هنگام کشیدن این تابلو، دچار مشکل بزرگی شد: می بایستنیکیرا به شکل عیسی وبدیرا به شکل یهودا- یکی از یاران عیسی که هنگام شام تصمیم گرفت به او خیانت کند- تصویر می کرد.

کار را نیمه تمام رها کرد تا مدل آرمانی اش را پیدا کند.

روزی در یکی از مراسم همسرایی، تصویر کامل مسیح را در چهره ی یکی از جوانان همسرا یافت. جوان را به کارگاهش دعوت کرد و از چهره اش طرح هایی برداشت.

پائولو کوئیلو داستان تابلوی شام آخر داوینچی ار کتاب شیطان و دوشیزه  وبسایت مهدی کیانی

سه سال گذشت. تابلو شام آخر تقریبا تمام شده بود؛ ولی داوینچی هنوز برای یهودا مدل مناسبی پیدا نکرده بود. کاردینال کلیسا به او فشار می آورد که نقاشی دیواری را زودتر تمام نماید.

نقاش پس از روزها جست و جو، جوان ژنده پوش و شکسته و مستی را در جوی آبی یافت. به زحمت از دستیارانش خواست او را به کلیسا ببرند، چون فرصتی برای طرح برداشتن از او نداشت.

گدا را که درست نمی فهمید چه خبر است، به کلیسا آوردند؛ دستیاران سرپا نگه اش داشتند و در همان وضع داوینچی از خطوط بی تقوایی، گناه و خود پرستی که به خوبی بر آن چهره نقش بسته بودند، نسخه برداری کرد.

وقتی کارش تمام شد، گدا – که مستی کمی از سرش پریده بود – چشم هایش را باز کرد و نقاشی پیش رو را دید و با آمیزه ای از اندوه و شگفتی گفت: ”من این تابلو را قبلا دیده ام !”

 

داوینچی شگفت زده شد و پرسید :کی؟

گفت: سه سال پیش، پیش از آن که همه چیزم را از دست بدهم. موقعی که در یک گروه همسرایی آواز می خواندم، زندگی پر از رویایی داشتم و هنرمندی از من دعوت کرد تا مدل نقاشی عیسی بشوم.

 

 منبع کتاب شیطان و دوشیزه پریم اثر پائولو کوئلیو صفحه ۵۵

برچسب ها: بدون برچسب

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *